Balığa unutdurulmuş dənizəm,

Sahillərimin ovcunu aça bilmirəm ki, 

Gizlənmiş sabahı tapım.

Tapım, saralmış yağışlara hönkürən kəpənəkləri,

Ləpələnən buludlarda yosun ümidlərimi.  

Yağışların misra quruluğunda    

Qız bədəninə sarılır səhra,

Yandığı yerdən göyərmək üçün... 

Fırçalar da qanadsız çəkir quşların dərdini, duaların ovcuna,

Göy üzündə güllə yağışını qurutmaq üçün.

Baharda tez açan çiçəklər,

İlk sevgilər təki  yanar, 

ömrünün dibindəcə.

Bu sabah da minarələrin içi qaranlıq qaldı. 

Hələ də sahillərimin ovcu dodaqlarını itirmiş təbəssüm təkidi,

Heyif, əllərimin kökünə su tökə bilmədim...